از بوف کور را که توي وبلاگ يکي از دوستانم خواندم ميگذارم

در زندگي زخمهايي هست که مثل خوره روح را اهسته در انزوا مي خورد و مي تراشد....اين درد ها رانمي شود به کسي اظهار کرد چون عموما عادت دارند که اين دردهاي باور نکردني را جزو اتفاقات و پيش امدهاي نادر بشمارند و اگر کسي بگويد و يا بنويسد...مردم بر سبيل عقايد جاري و عقايد خودشان سعي ميکنند انرا با لبخند شکاک و تمسخر اميز تلقي بکنند زيرا بشر هنوز چاره و دوائي برايش پيدا نکرده و تنها داروي ان فراموشي به توسط شراب و خواب مصنوعي بوسيله افيون و مواد مخدره است ولي افسوس که تاثير اينگونه داروها موقت است و به جاي تسکين پس از مدتي بر شدت درد مي افزايد.

پس نخور جانم خودکشي راههاي ديگري هم دارد